تداوم هر وضعی که اصل لذت، رسیدن به آن را آرزو می‌کند، فقط باعث خشنودیِ متوسط می‌شود؛ ما طوری ساخته شده‌ایم که فقط از تباین و ناهمگونی می‌توانیم لذت بسیار ببریم و در وضعیت پایدار فقط اندکی کامرواییم. بنابراین امکانات سعادت ما را در سرشت خود ما محدود می‌کند. هچنان که گوته گوشزد می‌کند: «هیچ چیز در جهان تحمل ناپذیرتر از روزهایِ خوشِ پیاپی نیست» البته شاید این سخن اغراق‌آمیز باشد.