در باب «خواب‌آلودگی» روانکاو در جلسه روانکاوی

این دوره‌های کناره‌گیری نیز زمانی رخ می‌داد که کار تحلیل بیش از حد دردناک احساس می‌شد و احساسات ناکافی بودن را که مورد نفرت بود، فعال یا دوباره فعال می‌کرد. نفرت از این احساسات، به نوبه خود، منجر به «کناره‌گیری» ذهن مراجع می‌شد و در نتیجه او احساس می‌کرد که از این واقعیت دردناک «محصور» شده است، از طریق احساس «محافظت شدن در پتویی از فوم». بدین ترتیب، او می‌توانست به حالت ناموجود بودن نزدیک شود، جایی که «هیچ چیز» را تجربه می‌کرد. اگر این مراجع قادر به بیان برخی از این تجربیات نبود، بلکه آن را با «کلمات پوچ» یا سکوت کامل پنهان می‌کرد، به احتمال زیاد، احساس می‌کنم، حالت ذهنی روانکاوانه بهینه من مختل می‌شد و منجر به برخی جنبه‌های خواب‌آلودگی می‌گردید.

بیون (۱۹۷۰) در مورد حالت ناموجود، توجه را به ریشه‌های آن به عنوان مکانی جلب کرده است که در آن زمان، احساس، یا فضای سه‌بعدی، که نشان‌دهنده مکانی است که ابژه در آن قرار داشت، نابود می‌شود. مراجعی که ناگهان به حالت بی‌حسی فرو می‌رود، که در مقاله ۱۹۷۶ من توصیف شده است، به نظر می‌رسد بهترین تقریب این حالت عدم وجود باشد. بیون احساس می‌کند که «عدم وجود» (هنگامی که بیرونی می‌شود) به ابژه‌ای تبدیل می‌شود «که به شدت خصمانه و پر از رشکِ قاتلانه نسبت به کیفیت یا عملکرد وجود در هر کجا که یافت شود، است.»

اغلب این رشک قاتلانه است که منجر به کناره‌گیری خاموش یا پرگویی پوچ می‌شود و مشکلاتی را که در این مقاله توصیف شده است، به وجود می‌آورد. همان‌طور که یکی از این مراجعان اظهار می‌کند، «من تنها با دیدن کسی که وضعیت بدتری دارد، می‌توانم احساس خوبی داشته باشم.» از سوی دیگر، تا آنجا که حالت احساس «هیچ بودن» ناقص است، مراجعان اغلب از بی‌حوصلگی یا عدم موفقیت کافی شکایت می‌کنند، که اغلب به اینکه به دنبال تحلیل بروند، کمک می‌کند.

آقای «اس. تی.»، مرد جوانی 26 ساله، تعدادی از این نکات را نشان می‌دهد. در ابتدا، او به نظر می‌رسید که نمونه‌ای از تصویر «پسر کامل آمریکایی» باشد، همان‌طور که لبخند جذاب و مکرر او، که در اولین مصاحبه مشاهده شد، نشان می‌داد. بعدها، مشخص شد که این لبخند تلاشی برای پوشاندن و کنترل رشک خصمانه او بود، و در نتیجه این تلاش، مانند شخصیتی در یک کارتون ژول فیفر، او «به داشتن ظاهر خوب معتاد شده بود».

در اوایل تحلیل، مراجع به طور ناگهانی و سریع ساکت می‌شد – گاهی اوقات برای چندین دقیقه از ابتدای جلسه، یا در طول جلسه پس از یک تعبیر. این دوره‌های سکوت در ابتدا تأثیر مخربی بر تمرکز من داشت، اما هرچه بیشتر با این تجربه آشنا شدم و بهتر توانستم توجه را حفظ کنم، توصیه بیون (۱۹۷۷) را در مورد اهمیت دستیابی به وضعیت «سکوت مصنوعی» برای شنیدن «صداهای بسیار ضعیف» به یاد آوردم. با به کارگیری پیشنهاد او، کشف کردم که برای من نیز «کار می‌کند»، زیرا «من (همچنین) شروع به شنیدن صداهایی کردم که قبلاً مورد توجه قرار نمی‌گرفتند». به عنوان مثال، در یک جلسه، پس از تعبیری مربوط به انتقاد متکبرانه او با هدف تخریب تحلیل، آقای «اس. تی.» ناگهان ساکت شد. همان‌طور که با دقت گوش می‌دادم، چیزی تقریباً نامحسوس را تشخیص دادم که با این حال، به عنوان یک آه بسیار مشخص قابل تشخیص بود. وقتی این را به مراجع گفتم، او پاسخ داد، «-خب، اوه-این-اوه-نمی‌دانم چگونه آن را بیان کنم، قابل محاسبه نیست، دلیلی برای وجود آن نیست.» سپس متوجه شدم که در طول «سکوت» او، بیمار خارج از قلمرو تفکر عمل می‌کرد و آه، تا حدی بیان تسکینی بود در رابطه با باور مطلق او مبنی بر تخلیه چیزی که ناخواسته تلقی می‌شد. بعدها مشخص شد که این «آه» گاهی اوقات توسط مراجع دارای جرم و وزن قابل توجهی احساس می‌شد، در حالی که در مواقع دیگر به نظر می‌رسید تکه تکه و پراکنده شده است. با این حال، مهمترین نکته در این مقطع این بود که آنچه در آغاز سکوت او به نظر می‌رسید به یک بن‌بست جدی تبدیل می‌شود، اکنون با «تیز کردن گوش‌هایم» نویدبخش نتیجه‌ای پربار بود. در همان زمان، آگاهی من که قبلاً مبهم بود، به یک اضطراب پیش‌بینی‌کننده بهینه تغییر یافته بود.