آدم سالم چگونه با شغلش ارتباط برقرار می‌کند؟

در نگاه فردی که سلامت هیجانی دارد همیشه جا برای موفقیت دیگران هم هست، حتی در یک شهر کوچک. او آن‌قدر احساس خلاء نمی‌کند که موفقیت دیگران برایش یک تهدید ویرانگر تلقی شود. رقابت برایش جنبه‌ی بیمارگونه ندارد. اگر کس دیگری مورد تحسین قرار گیرد، او اذیت نمی‌شود. گرفتار ذهنیت «رقابت خواهر و برادری» نیست و نمی‌خواهد این نوع رقابت را به محل کارش بکشاند؛ در درونش در سن هفت‌سالگی گیر نکرده که بخواهد از بی‌توجهی پدر و مادرش و توجه آن‌ها به خواهر یا برادرش رنج بکشد. او از ظرفیت هیجانی کافی برخوردار است تا نه‌تنها از موفقیت دوست یا همکارش ناراحت نشود، بلکه بتواند با خوشحالی _ یا حتی بی‌تفاوتی _ به آن نگاه کند. دیگران هم حق دارند سهمی از زندگی داشته باشند؛ به عبارتی، غذا به اندازۀ همه هست.

فردی که سلامت هیجانی دارد از خودش رضایت درونی دارد پس می‌تواند در محیط کار روی خدمت‌رسانی به دیگران تمرکز کند. نیازهایش به حد کافی برآورده شده است و به همین خاطر، می‌تواند در ساعات کاری‌اش با تمام وجود درگیر رنج‌ها، دغدغه‌ها و امیدهای مراجعانش شود.

او می‌تواند دهه‌ها کار کند، بی‌آنکه نامی از او بر سر زبان‌ها باشد. ممکن است تنها افرادی او را بشناسند که با او برخورد مستقیم داشته‌اند و به‌خاطر صداقت و کمکی که ارائه داده مورد احترام‌شان قرار گیرد، بی‌آنکه احساس نادیده‌گرفته‌شدن یا بی‌ارزشی کند. از همان ابتدا، بدون هیچ‌گونه خودبزرگ‌بینی، می‌دانسته که حضورش در این دنیا حق طبیعی اوست. به همین دلیل می‌تواند حوالی ساعت شش عصر به خانه برگردد، و هنوز انرژی کافی داشته باشد تا دوستی را ببیند یا باغچه‌اش را مرتب کند.

ممکن است چنین زندگی‌ای «معمولی» به نظر برسد، اما درواقع، این نهایت موفقیت است و همان چیزی‌ست که باید آرزوی همگی ما باشد. این خود نشانه‌ای از وضعیت وخیم سلامت روان در جامعه‌ی ماست که چنین دیدگاهی نسبت به کار ممکن است «سطح پایین» تلقی شود، درحالی‌که بسیاری از افراد، به‌ویژه نخبگان و مسئولان افکار عمومی، از کار استفاده می‌کنند تا کمبودهای عاطفی و بلوغ‌نیافتگی‌شان را جبران کنند؛ کمبودهایی که حتی خودشان هم به‌درستی از آن‌ها آگاه نیستند. این وضعیت جهان را برای همه سمی‌ می‌کند و رنج‌های عمیق را از نسلی به نسل دیگر منتقل می‌کند. آن‌ها با ترس‌ها و آرزوهای بی‌جهتی که خودشان هم نمی‌فهمند از کجا آمده کودکان خود و دیگران را آلوده می‌کنند. رنج‌های ما در محیط کار، پیش از آنکه مسئله‌ای سیاسی باشند، ریشه در روان دارند.

ما درمورد پول، موقعیت، رشک و اضطراب چیزهای زیادی می‌دانیم؛ اما وقتی پای کار به میان می‌آید، اطلاعات چندانی درمورد سلامت هیجانی نداریم.