زوج‌درمانی روابط ابژه‌ای

۵. توجه به نشانه‌های بدنی

برخی از عمیق‌ترین یا تروماتیک‌ترین مسائل فقط با مشاهده‌ی نشانه‌های جسمانی، چه در زوج و چه گاهی اوقات، به دلیل همانندسازی فرافکنانه در درمانگر حس می‌شوند. توجه به اینکه یکی از شریک­های عاطفی بیمار است، دچار گرفتگی عضلات است، خواب‌آلود است – یا توجه به موارد مشابه در واکنش درمانگر در طول جلسات – می‌تواند منجر به مسائل عمیقاً دفن‌شده شود.
کریستی از آی‌یودی استفاده می‌کند و بنابراین بین دوره‌های قاعدگی لکه‌بینیِ خونی دارد. او فرزندان بیشتری نمی‌خواهد، اما نمی‌خواهد لوله‌هایش را ببندد. او می‌خواهد دنیس وازکتومی کند. دنیس از این کار امتناع می‌کند و به وضوح در مورد اضطراب آسیب بدنی که در او ایجاد می‌کند، صحبت می‌کند. کریستی نیز همین ترس را دارد. کریستی از جراحی امتناع می‌ورزد زیرا اگر طلاق بگیرند، دنیس می‌تواند فرزندان بیشتری داشته باشد، اما او نمی‌تواند.
در همین حال، خون‌ریزی او بهانه‌ای برای کاهش مقاربت است. دنیس می‌گوید کریستی دارد او را تنبیه می‌کند. کریستی پاسخ می‌دهد که دنیس می‌داند چه کاری باید انجام دهد. در اینجا می‌بینیم که چگونه تضعیف یکدیگر به طور ملموس از عواطف و ارتباط کلامی به عرصه‌ی جسمانی گسترش می‌یابد.

۶. ما به روش‌های مختلف بازخورد می‌دهیم فعالیتی که عموماً آن را تحت طبقه‌ی تفسیر قرار می‌دهیم

ما حمایت یا نصیحت می‌کنیم زیرا گاهی اوقات زوج‌ها می‌توانند از آن بهره ببرند، به ویژه نصیحت‌های مربوط به فرزندپروری. اما این‌ها موتور محرکه‌ی زوج‌درمانی روابط ابژه‌ای نیستند. تمام فعالیت‌های ما با هدف بهبود ظرفیت زوج برای شناختی و هیجانی فکر کردن است. در سطح ساده، ما چیزهایی را مشاهده می‌کنیم که زوج ندیده است، دو یا چند رویداد مرتبط را به هم پیوند می‌دهیم یا بر چیزی که آن‌ها مشاهده کرده‌اند اما اهمیت چندانی به آن نداده‌اند، تأکید می‌کنیم. در سطوح پیچیده‌تر درک و توضیح، ما فرضیه‌های روایت‌گونه از فرایند تحولی آن‌ها می‌سازیم که به الگوهایی که در آن گیر کرده‌اند، کمک کرده است، علائم و پیام‌های بدنی را بر اساس خاطراتی که رمزگذاری می‌کنند، تفسیر می‌کنیم و تصویری از فرضیه‌های ناخودآگاه که رفتارهای آگاهانه را هدایت می‌کنند، ایجاد می‌کنیم. در نهایت، ما از انتقال‌های آن‌ها به یکدیگر و به عنوان یک زوج، به انتقال مشترکِ ما، کار می‌کنیم تا مسائل ناخودآگاه زمینه‌ای را درک کنیم.
دیدارهای دوره‌ای کریستی از دو خواهرش در اروپا همیشه علتی برای دعوا کردن است. دنیس شروع به فکر کردن می‌کند که او ترجیح می‌دهد با آن‌ها باشد، شاید آن‌ها شب‌ها با دوستانشان به بار یا برای رقصیدن بروند، در حالی که دنیس در خانه با بچه‌ها و صورت‌حساب‌ها می‌ماند. دنیس می‌گوید خواهران کریستی سعی می‌کنند او را متقاعد کنند که بدون دنیس بهتر خواهد بود. سال‌ها، کریستی برای جلوگیری از یک دعوای طولانی، با به تأخیر انداختن اعلام سفر تا یک هفته قبل از آن، وضعیت را بدتر می‌کرد. پس از مدتی، آن‌ها بر سر برخی شرایط برای این سفرها توافق کردند، اگرچه دنیس هنوز ناراحت می‌شود.
من این موقعیت‌ها را به هم پیوند می‌دهم و به آن‌ها کمک می‌کنم تا ببینند چگونه این سفرها یادآور اذیت و آزار بی‌رحمانه‌ی خواهرانش در کودکی به دنیس به عنوان پسر مورد علاقه‌ی پدرش است. در پاسخ، دنیس در اتاقش پنهان می‌شد و تکالیفش را انجام می‌داد. اکنون او تصور می‌کند که کریستی با خواهرانش علیه‌اش توطئه می‌کند و او را دوباره تنها می‌گذارد تا تکالیف خودش را انجام دهد.
درمانگران غیرتحلیلی از درمانگران روابط ابژه به دلیل تکیه بر تفسیری که بیش از حد بر هیجانات متمرکز است و ابزار ضعیفی برای دستیابی به تغییر است، انتقاد می‌کنند. برای ما، تفسیر مشابه روشی است که والدین صحبت و رفتار می‌کنند تا به نوزاد بفهمانند که او در تلاش برای درک است. در حالی که والدین همیشه درست عمل نمی‌کنند، فرآیند همکاری در جهت درک، رابطه‌ای از درک متقابل ایجاد می‌کند و نشان‌دهنده‌ی تداوم نگهداری است. در درمان، نشان دادن به زوج که ما با آن‌ها همکاری می‌کنیم، اتحاد ما را محکم می‌کند، آن‌ها را به کار تشویق می‌کند و طنینِ ناخودآگاهِ نیمکره‌ی راستِ مغز را که جنبه‌ی هیجانی کار را حمل می‌کند، تسهیل می‌کند.

۷. انتقال و انتقال متقابل مکانیسم راهنمایی مرکزی کار ما را تشکیل می‌دهند

وقتی بیماران جنبه‌هایی از تجربه‌ی درونی خود را در مورد روابط ابژه‌ا‌ی فردی و مسائل مربوط به نگهداری محیطی منتقل می‌کنند، ما این پدیده را انتقال می‌نامیم. در مورد زوج‌ها، ما بیشتر بر مسائل زمینه‌ای تمرکز می‌کنیم که نشان می‌دهند چگونه زوج نمی‌توانند نگهداری کافی برای نیازهایشان به عنوان یک گروه دو نفره را برای یکدیگر فراهم کنند. این از طریق همانندسازی درون‌فکنانه خودمان به ما منتقل می‌شود، که ما آن را به عنوان انتقال متقابل خود احساس می‌کنیم – یعنی کل طیف احساسات و افکاری که در رابطه با زوج تجربه می‌شود. برخی از این‌ها بی‌ضرر به نظر می‌رسند، اما آن‌هایی که مهم‌ترین سرنخ‌ها را به ما می‌دهند، به طور دردناکی برانگیزنده یا طردکننده احساس می‌شوند. آموزش، سوپرویژن و تجربه به درمانگران کمک می‌کند تا یک خط مبنا برای درک ظرافت معنای پاسخ‌های درونی به زوج‌ها ایجاد کنند، اما حتی باتجربه‌ترین درمانگر نیز باید تسلیم فرآیند اجازه دادن به انتقال متقابل دردناک شود تا تجربیات زوج‌ها را از درون یک موقعیت مشترک درک کند. به همین دلیل، تفسیر از تجربه‌ی انتقال متقابلِ انتقال‌های زوج در لحظه‌ی اینجا و اکنون جلسه‌ی درمانی قدرتمندترین ابزار ما را تشکیل می‌دهد. نظارت مداوم بر انتقال متقابل نیز به عنوان یک سیستم موقعیت‌یابی جهانی (GPS) عمل می‌کند که درک ما را در سایر زمینه‌ها اطلاع می‌دهد.

دنیس یک رویا دید: پس از بازگشت به خانه از سر کار، کریستی را با مرد دیگری می‌بیند که او را کتک می‌زند. بعد، او بیرون از خانه است و با من در محله قدم می‌زند. من به آن‌ها می‌گویم که او باید به جای نتیجه‌گیری عجولانه، از کریستی توضیح بخواهد. او کنترل خود را به دست می‌آورد و احساس بهتری پیدا می‌کند. من به آن‌ها می‌گویم که این رویا نشان می‌دهد که آن‌ها هر دو چگونه از من برای دفع ابژه‌های بد استفاده می‌کنند: من به دنیس کمک می‌کنم تا از تهدید نادیده گرفته شدن و رها شدن (مانند مادرش) یا حسادت[۳۵] به خاطر آنچه دارد (مانند پدرش) اجتناب کند. من به کریستی در برابر تهدید زن بی‌وفا بودن (مانند مادرش) یا فاسد جنسی بودن (مانند پدرش) کمک می‌کنم.

معمولاً در طول جلسات، احساس می‌کنم دو کودک دارم که به مادری شدن نیاز دارند. کریستی صورت‌بندی ابژه‌ی طردکننده را ابراز می‌کند، اغلب تهدید به ترک درمان می‌کند، اما من احساس خصومت نمی‌کنم زیرا او با اشتیاق شدیدی به من نگاه می‌کند. دنیس نقطه‌ی مقابل را ابراز می‌کند، می‌خواهد در درمان بماند – اشتیاق صورت‌بندی ابژه‌ی برانگیزنده. من احساس می‌کنم که آن‌ها مرا به عنوان مادری می‌خواهند که هر دو آرزویش را داشتند، اما این در درمان تداخل ایجاد می‌کند زیرا اگر بخواهند مرا نگه دارند، نمی‌توانند بهتر شوند. من این را در یک جلسه‌ی تکان‌دهنده تفسیر کردم. آن‌ها موافقت کردند و شروع به بحث در مورد این میراث نیازهای برآورده‌نشده‌ی اولیه‌­شان کردند.