طرد دیگری؛ نامناسب بودن او یا آسیب‌های خودمان؟

ممکن است در ظاهر متعهد به یک رابطه باشیم، در حالی که در خلوت تنها به حالتی پایبندیم که با امنیت مرتبط می‌دانیم: تنهایی.

آیا مشکل از آنهاست یا اجتناب عاطفی در روابط؟

چگونه می‌توانیم این تفاوت را تشخیص دهیم؟ چگونه دریابیم که آیا طرد دیگران ناشی از تمایل آسیب‌زا به تنها ماندن است – که ریشه در زخم‌های کودکی دارد – یا به دلیل ویژگی‌های آزاردهنده‌ای مانند عادات گفتاری آشفته‌کننده یا شکل غیرمعمول انگشت شست آنهاست؟

یک پرسش تشخیصی کلیدی که می‌توانیم از خود بپرسیم این است: اگر این شریک احتمالی کمی کمتر مشتاق، کمی کمتر توجه‌کننده و کمی کمتر علاقه‌مند به دیدار مجدد بود – آیا برای ما جذاب‌تر می‌شد؟ آیا فاصله گرفتن می‌توانست موقعیت آنها را در نگاه ما بهبود بخشد؟

اگر این پرسش غیر منطقی به نظر برسد، اگر نتوانیم به هیچ وجه تصور کنیم که چرا این عوامل ممکن است تغییری ایجاد کنند، اگر عدم ارسال پیام توسط آنها برای چندین روز هیچ تأثیری بر مشکل تغییرناپذیر مربوط به چانه یا خنده‌شان نداشته باشد، در این صورت می‌توان با اطمینان نتیجه گرفت که مشکل اساساً از جانب آنهاست. [به عبارت دیگر اگر کم‌توجهیِ طرف مقابل (مثلاً پیام ندادن به مدت چند روز) هیچ تغییری در احساس شما نسبت به مشکلات ظاهری/رفتاری‌اش (مثلاً شکل چانه یا خنده‌اش) ایجاد نکند، پس مشکل واقعاً از خودِ اوست، نه از ترس‌ها یا آسیب‌های قدیمی شما].

با این حال، اگر بلافاصله پس از مطرح شدن این پرسش (که ممکن است موجب لبخندی ناخودآگاه شود) تشخیص دهیم که – به شکلی عجیب – بله، ظاهراً اگر آنها کمتر پیام می‌دادند، بیشتر دوستشان می‌داشتیم، اگر مشغول‌تر بودند، بیشتر تلاش می‌کردیم، و حتی اگر در نظرشان به اندازهٔ کافی خوب نبودیم، مشتاقشان می‌شدیم، آنگاه آنچه با آن مواجه هستیم نه یک نامزد نامناسب دیگر، بلکه فعال‌سازی مکانیسم دلبستگی خُلقی است که در نتیجهٔ تجربیات ما در کودکی آزاردهنده، غیرقابل اعتماد، محدودکننده یا غفلت‌آمیز شکل گرفته است.

درک کافی از گذشته‌هایمان تا حدی که در نهایت بتوانیم احساس انزجار یا سوءظن نسبت به کسانی که با عشق ما را «تهدید» می‌کنند متوقف کنیم، دستاوردی عمده محسوب می‌شود. زمانی که بتوانیم مهربانی را به‌طور مستقیم بپذیریم. هنگامی که دیگر به دنبال نابودی یا تنبیه کسانی که خواهان همدلی با ما هستند نباشیم. این لحظه‌ای سرنوشت‌ساز است که بتوانیم درک کنیم مشکل اصلی کمتر از آنکه ناشی از تمایل آنها به ما باشد، از گذشته‌ای نشأت می‌گیرد که تحمل کنجکاوی و نیک‌خواهی دیگران را برایمان دشوار ساخته است. اینگونه است که فرآیند فرارَوی از اجتناب عاطفی در روابط آغاز می‌شود.