فشار عشق و زخم‌های دلبستگی

این مقاله ترجمه‌ی مقاله‌ای با عنوان When Love Feels Like Pressure: The Pains of Attachment منتشر شده در وب‌سایت مدرسه زندگی است.

یکی از خطرات وحشتناک در عشق زمانی است که رابطه‌ای که به خوبی می‌توانست پایدار بماند، به دلیل سوءتفاهم متقابل درباره سبک‌های دلبستگی فرو می‌پاشد. دو نفری که شاید در آستانه ساختن دنیایی کامل با هم بودند از هم جدا می‌شوند، هر دو با حسی از بی‌مهری و سوءرفتار در دل؛ بدون اینکه کاملاً درک کنند چرا یا چگونه. این تا حدودی یک نقشه است.

مشکل از جایی شروع می‌شود که فردی با سبک دلبستگی مضطرب[۱] با فردی با سبک دلبستگی اجتنابی-هراسان[۲] روبرو می‌شود.

تجربه دوران کودکیِ فرد مضطرب این است که عشق همیشه در خطر است و فقط با هوشیاری و اعتراض مداوم می‌توان آن را تضمین کرد. در هر لحظه، کسی که دوستش دارد ممکن است از دست برود – احتمالی که باید با شکایت، خشم و مراقبت مصرانه دفع شود. برای فرد مضطرب، فاصله همیشه یک بحران است. سکوت همواره باید وحشتناک باشد. و بنابراین، خواسته‌هایش را تشدید می‌کند، از شریک‌ش می‌پرسد امروز بعدازظهر کجا بوده، او را به‌خاطر کمی تأخیر در ارسال پیام سرزنش می‌کند و مطمئن می‌شود که بداند از داشتن دوستان یا تنها رفتن به سفر خوشش نمی‌آید.

شاید این به نظر بهترین راه برای حفظ عشق بیاید، اما در واقع (در برخی موارد) استراتژی‌ای کاملاً محکوم به شکست است. متأسفانه، برای این روح مضطرب و سرگردان (که در این موقعیت هیچ کس شرور نیست، بلکه همه زخمی و آسیب‌دیده‌اند)، [این استراتژی] ناخواسته دقیقاً همان چیزی را به وجود می‌آورد که شریک‌‌ش در عشق از آن بیشتر می‌ترسد: حس بلعیده شدن و غرق شدن[۳].

نوع متفاوتی از دوران کودکی، که معمولاً هر دو طرف از آن بی‌خبرند، باعث شکل‌گیری مشکلی کاملاً متفاوت در شریک زندگی می‌شود: چیزی که به آن سبک دلبستگی اجتنابی-هراسان می‌گویند. برای این فرد، سال‌های ابتدایی زندگی نشان داده‌اند که دیگر انسان‌ها به احتمال زیاد منبع دردسر و مشکل‌اند؛ آن‌ها وارد حریم شخصی می‌شوند، یکپارچگی فرد را می‌شکنند، نصیحت‌های کج و کوله می‌دهند، محبت‌شان را به شکل تصادفی به خواهر یا برادر منتقل می‌کنند، خواسته‌های غیرقابل‌تحمل دارند و نسبت به غم‌ها و نگرانی‌های واقعی فرد بی‌توجه‌اند. از این تجربه، این شخص به این نتیجه می‌رسد که تنها راه امن ماندن، عقب‌نشینی و گذاشتن دیوار است. هرچقدر هم که مشتاق عشق باشد، در قلبش تنها زمانی احساس امنیت واقعی می‌کند که تنها باشد. پنهان‌کاری این آدم‌های اجتنابی-هراسان، بی‌دلیل یا برای دل‌خوشی نیست؛ تجربه به آنها آموخته است که کسی واقعاً نیست که بتواند آنها را تحمل کند.