درسگفتارهای فروید: لغزش‌های ناخودآگاه

〉چرا فروید ادعا می‌کند که لغزش‌های ناخودآگاه باید معنایی داشته باشد؟ چرا وقتی کسی اعتراض می‌کند که فقط یک پاراپراکسی بی‌اهمیت بوده و ممکن بود به‌جای آن چیز دیگری بگوید، صرفا نمی‌توانیم حرف او باور کنیم؟

فروید می‌گوید که این امر (مترجم؛ این که صرفا باور کنیم یک لغزش‌های ناخودآگاه تصادفی بوده) به معنای نادیده‌گرفتن حقیقت واقعی آن چیزی است که گفته شد. هنگامی که با لغزش‌های ناخودآگاه مواجه می‌شویم که در آن یک کلمه معنادار جانشین، جایگزین کلمه موردنظر دیگر می‌شود، نمی‌توانیم این واقعیت را نادیده بگیریم که آن کلمه به‌کار رفته است. ما باید بپرسیم که چرا آن کلمه خاص به‌جای کلمه‌ی دیگری استفاده شده است، نمی‌توانیم این کلمه را به‌عنوان یک امر بی‌اهمیت نادیده بگیریم، زیرا می‌توانست کلمه دیگری باشد. مانند شیمی‌دانی است که چیزی را وزن می‌کند، وزن آن را می‌یابد، اما سپس یافته‌های و هر استنتاجی بر اساس وزن آن ماده را رد کند، چون شک می کند که ممکن است آن ماده وزن دیگری داشته باشد! این یک دلیل کاملاً نامعتبر برای رد حقایق در شیمی خواهد بود، بنابراین چرا  چنینی استدلالی را در مورد لغزش‌های ناخودآگاه مشروع می‌دانیم؟ (ص ۴۸-۴۹).

ممکن است فردی پاراپراکسی انجام دهد و فروید اصرار کند که این یک معنای پنهان را آشکار می‌کند. فروید ممکن است بگوید: «خودتان از این کلمه استفاده کردید» و ممکن است فرد با او موافق باشد. اما چرا وقتی فرد اصرار دارد که منظورش این نبوده است، فروید عزم باورکردن آن فرد را ندارد؟ آیا به نظر نمی‌رسد که فروید فقط در زمان‌هایی که برایش مناسب است، یا زمان‌هایی که با تفسیری که ارائه کرده متناسب است، فرد را باور می‌کند؟

فروید می‌گوید که موقعیت تحلیل‌گر در این‌جا مشابه (اگرچه نه یکسان) با موضع یک قاضی در دادگاه است. اگر کسی به جرمی متهم شود و اعتراف کند، قاضی او را باور می‌کند. اما اگر آن شخص آن را انکار کند، قاضی نمی‌تواند انکار او را دلیلی برای باور او بداند، او باید به شواهد نگاه کند. در روانکاوی نیز تقریباً به همین صورت است. اگر فرد لغزش کلامی را بپذیرد، تحلیل‌گر او را باور می‌کند. اگر فرد لغزش کلامی را رد کند و از دادن اطلاعات بیشتر خودداری کند، تحلیل‌گر نمی‌تواند آن را دلیلی برای باور او بداند. در عوض، او باید بپذیرد که شواهد کافی برای اثبات تفسیر خود ندارد. با این حال، بر خلاف یک قاضی، روانکاو برای اثبات اتهام به شواهد غیر واقعی متکی نیست. اما درعین حال روانکاو نمی‌تواند شواهد غیرمرتبط را به طور کامل رد کند. در واقع، یکی از ویژگی‌های علم این است که با شواهد و قرائن کار کند، بر آن استوار باشد و در غیاب دلیل نهایی، به آن راضی باشد. فروید می‌گوید که در همه‌ی موارد پاراپراکسی یا لغزش‌های ناخودآگاه، تحلیل‌گر باید از لغزش کلامی، برای گمانه‌زنی در مورد تفسیر استفاده کند؛ و دلیلی از این «شواهد موقعیتی» داشته باشد که چرا ممکن است تفسیرش موجه باشد (ص ۵۰-۵۱).

〉چرا فروید ادعا می‌کند که لغزش‌های ناخودآگاه باید معنایی داشته باشد؟ چرا وقتی کسی اعتراض می‌کند که فقط یک پاراپراکسی بی‌اهمیت بوده و ممکن بود به‌جای آن چیز دیگری بگوید، صرفا نمی‌توانیم حرف او باور کنیم؟

فروید می‌گوید که این امر (مترجم؛ این که صرفا باور کنیم یک لغزش‌های ناخودآگاه تصادفی بوده) به معنای نادیده‌گرفتن حقیقت واقعی آن چیزی است که گفته شد. هنگامی که با لغزش‌های ناخودآگاه مواجه می‌شویم که در آن یک کلمه معنادار جانشین، جایگزین کلمه موردنظر دیگر می‌شود، نمی‌توانیم این واقعیت را نادیده بگیریم که آن کلمه به‌کار رفته است. ما باید بپرسیم که چرا آن کلمه خاص به‌جای کلمه‌ی دیگری استفاده شده است، نمی‌توانیم این کلمه را به‌عنوان یک امر بی‌اهمیت نادیده بگیریم، زیرا می‌توانست کلمه دیگری باشد. مانند شیمی‌دانی است که چیزی را وزن می‌کند، وزن آن را می‌یابد، اما سپس یافته‌های و هر استنتاجی بر اساس وزن آن ماده را رد کند، چون شک می کند که ممکن است آن ماده وزن دیگری داشته باشد! این یک دلیل کاملاً نامعتبر برای رد حقایق در شیمی خواهد بود، بنابراین چرا  چنینی استدلالی را در مورد لغزش‌های ناخودآگاه مشروع می‌دانیم؟ (ص ۴۸-۴۹).

ممکن است فردی پاراپراکسی انجام دهد و فروید اصرار کند که این یک معنای پنهان را آشکار می‌کند. فروید ممکن است بگوید: «خودتان از این کلمه استفاده کردید» و ممکن است فرد با او موافق باشد. اما چرا وقتی فرد اصرار دارد که منظورش این نبوده است، فروید عزم باورکردن آن فرد را ندارد؟ آیا به نظر نمی‌رسد که فروید فقط در زمان‌هایی که برایش مناسب است، یا زمان‌هایی که با تفسیری که ارائه کرده متناسب است، فرد را باور می‌کند؟

فروید می‌گوید که موقعیت تحلیل‌گر در این‌جا مشابه (اگرچه نه یکسان) با موضع یک قاضی در دادگاه است. اگر کسی به جرمی متهم شود و اعتراف کند، قاضی او را باور می‌کند. اما اگر آن شخص آن را انکار کند، قاضی نمی‌تواند انکار او را دلیلی برای باور او بداند، او باید به شواهد نگاه کند. در روانکاوی نیز تقریباً به همین صورت است. اگر فرد لغزش کلامی را بپذیرد، تحلیل‌گر او را باور می‌کند. اگر فرد لغزش کلامی را رد کند و از دادن اطلاعات بیشتر خودداری کند، تحلیل‌گر نمی‌تواند آن را دلیلی برای باور او بداند. در عوض، او باید بپذیرد که شواهد کافی برای اثبات تفسیر خود ندارد. با این حال، بر خلاف یک قاضی، روانکاو برای اثبات اتهام به شواهد غیر واقعی متکی نیست. اما درعین حال روانکاو نمی‌تواند شواهد غیرمرتبط را به طور کامل رد کند. در واقع، یکی از ویژگی‌های علم این است که با شواهد و قرائن کار کند، بر آن استوار باشد و در غیاب دلیل نهایی، به آن راضی باشد. فروید می‌گوید که در همه‌ی موارد پاراپراکسی یا لغزش‌های ناخودآگاه، تحلیل‌گر باید از لغزش کلامی، برای گمانه‌زنی در مورد تفسیر استفاده کند؛ و دلیلی از این «شواهد موقعیتی» داشته باشد که چرا ممکن است تفسیرش موجه باشد (ص ۵۰-۵۱).

〉چرا فروید ادعا می‌کند که لغزش‌های ناخودآگاه باید معنایی داشته باشد؟ چرا وقتی کسی اعتراض می‌کند که فقط یک پاراپراکسی بی‌اهمیت بوده و ممکن بود به‌جای آن چیز دیگری بگوید، صرفا نمی‌توانیم حرف او باور کنیم؟

فروید می‌گوید که این امر (مترجم؛ این که صرفا باور کنیم یک لغزش‌های ناخودآگاه تصادفی بوده) به معنای نادیده‌گرفتن حقیقت واقعی آن چیزی است که گفته شد. هنگامی که با لغزش‌های ناخودآگاه مواجه می‌شویم که در آن یک کلمه معنادار جانشین، جایگزین کلمه موردنظر دیگر می‌شود، نمی‌توانیم این واقعیت را نادیده بگیریم که آن کلمه به‌کار رفته است. ما باید بپرسیم که چرا آن کلمه خاص به‌جای کلمه‌ی دیگری استفاده شده است، نمی‌توانیم این کلمه را به‌عنوان یک امر بی‌اهمیت نادیده بگیریم، زیرا می‌توانست کلمه دیگری باشد. مانند شیمی‌دانی است که چیزی را وزن می‌کند، وزن آن را می‌یابد، اما سپس یافته‌های و هر استنتاجی بر اساس وزن آن ماده را رد کند، چون شک می کند که ممکن است آن ماده وزن دیگری داشته باشد! این یک دلیل کاملاً نامعتبر برای رد حقایق در شیمی خواهد بود، بنابراین چرا  چنینی استدلالی را در مورد لغزش‌های ناخودآگاه مشروع می‌دانیم؟ (ص ۴۸-۴۹).

ممکن است فردی پاراپراکسی انجام دهد و فروید اصرار کند که این یک معنای پنهان را آشکار می‌کند. فروید ممکن است بگوید: «خودتان از این کلمه استفاده کردید» و ممکن است فرد با او موافق باشد. اما چرا وقتی فرد اصرار دارد که منظورش این نبوده است، فروید عزم باورکردن آن فرد را ندارد؟ آیا به نظر نمی‌رسد که فروید فقط در زمان‌هایی که برایش مناسب است، یا زمان‌هایی که با تفسیری که ارائه کرده متناسب است، فرد را باور می‌کند؟

فروید می‌گوید که موقعیت تحلیل‌گر در این‌جا مشابه (اگرچه نه یکسان) با موضع یک قاضی در دادگاه است. اگر کسی به جرمی متهم شود و اعتراف کند، قاضی او را باور می‌کند. اما اگر آن شخص آن را انکار کند، قاضی نمی‌تواند انکار او را دلیلی برای باور او بداند، او باید به شواهد نگاه کند. در روانکاوی نیز تقریباً به همین صورت است. اگر فرد لغزش کلامی را بپذیرد، تحلیل‌گر او را باور می‌کند. اگر فرد لغزش کلامی را رد کند و از دادن اطلاعات بیشتر خودداری کند، تحلیل‌گر نمی‌تواند آن را دلیلی برای باور او بداند. در عوض، او باید بپذیرد که شواهد کافی برای اثبات تفسیر خود ندارد. با این حال، بر خلاف یک قاضی، روانکاو برای اثبات اتهام به شواهد غیر واقعی متکی نیست. اما درعین حال روانکاو نمی‌تواند شواهد غیرمرتبط را به طور کامل رد کند. در واقع، یکی از ویژگی‌های علم این است که با شواهد و قرائن کار کند، بر آن استوار باشد و در غیاب دلیل نهایی، به آن راضی باشد. فروید می‌گوید که در همه‌ی موارد پاراپراکسی یا لغزش‌های ناخودآگاه، تحلیل‌گر باید از لغزش کلامی، برای گمانه‌زنی در مورد تفسیر استفاده کند؛ و دلیلی از این «شواهد موقعیتی» داشته باشد که چرا ممکن است تفسیرش موجه باشد (ص ۵۰-۵۱).