چه کسی از صمیمیت می‌ترسد؟

به‌علاوه، بررسی رفتار روزانه ما نشان دهد که ما اغلب به شیوه‌های تحریک‌پذیر، تحقیرآمیز یا آزاردهنده‌ای عمل می‌کنیم که تضمین می‌کند هرگز به اهداف اعلام شده خود یعنی اعتماد و ارتباط نخواهیم رسید. ما نمی‌توانیم از یک طرف ناامیدانه در آرزوی صمیمیت باشیم، و از طرف دیگر، مرتباً شریک زندگی خود را بی‌کفایت یا سرد، بی‌احساس یا مثل یک تکه‌ی آجر خطاب ‌کنیم. ما باید تا حدی بدانیم که آن عطوفت و مهربانی که مشتاقانه می‌خواهیم را دست کم تا زمانی که از طریق روش‌های تحقیر‌آمیز مطالبه می‌کنیم، هرگز بدست نخواهیم آورد.

رویکرد بالغانه در مورد این بن‌بست، در نظر گرفتن این احتمال است که شاید ما هم تا کنون با بهره‌گیری از یک مراقبت اهریمنی خود را در برابر این واقعیت محافظت کرده باشیم که ممکن است در واقع هر دوی ما از صمیمیت می‌ترسیم و از غیبت آن خوشحالیم؛ شاید در حقیقیت هر دوی ما از وحشت و شادیِ توامانِ سرسپردگیِ مشترک (مترجم؛ میان دو شریک عاطفی) فرار می‌کنیم؛ نه به این دلیل که ما بی‌عقل یا دیوانه هستیم، بلکه به این دلیل که صمیمیت برای کسانی که تجربیات اولیه و داستان‌های کودکیْ آنها را مستعد احتیاط، محافظه‌کاری و بدبینی کرده است، بسیار دلهره آور است. ترس از صمیمیت در این افراد قابل بررسی است.

یک مسیر صادقانه به سوی ایجاد صمیمیت با تصدیق باشکوه این موضوع شروع می‌شود که وسوسه‌ی سرزنش دیگران به دلیل همان چیزی است که در خودمان نمی‌توانیم تحمل کنیم، و با پذیرش این که احتمالا با شریک زندگی‌مان بسیار بیشتر از آنچه تاکنون قادر به پذیرش آن بودیم، اشتراک داریم؛ هر دو ترس از صمیمیت داریم. تفاوت‌های سطحی هرچه که باشد، ما در عمق جانمان به اندازه‌ی شریک عاطفی‌مان ترسیده‌ایم و مانند او دوسوگرا هستیم، و در نهایت یک مفاهمه‌ی و درک قدرتمند مشترک برای ایجاد شفقت و مهربانی‌ای که هر دو برای مدت طولانی از آن فرار کرده‌ بودیم.